BULONG NG ISIP (WHISPER IN MIND)

 

Nagtatanong ba ang iyong isip habang ika’y nakatulala?

Kung ano ang sorpresa ng bawat umaga?

Nais mong sumaya ngayon sa kung anong meron ka?

Ngunit sagot ng isip ay karapat dapat ka ba?

 

Nadudurog ba ang iyong puso habang ika'y nakatulala?

sa kahapong pakiwari mo'y tuso’t mapanlamang

Isip mo'y ika'y nagkulang ngunit ang bawat araw ay sadyang magkakaiba lamang

At iyong napagtanto binigay mo’y sapat naman pala, padududa ay dapat walang puwang

 

Nararamdaman mo pa ba ang pagasa habang ika'y nakatulala?

Dahil dilat pa ang mga mata at papalapit na ang bukas

Sa bawat tunog ng pag ikot ng kamay ng orasan, dalangin moy tumigil muna ang oras

Nang sa gayon makapaghanda ng wagas at may magagamit na lakas

Paano ang bukas, ang tanong ng isip sa isat isa

Maari bang balikan ang kahapon

at nang maitama ang mga maling lumipas na

o sadya bang nakatakda ang bawat panahon

 

Nakatanaw sa malayo ngunit walang nakikita

Tila bang bulag na dapat mangapa ngapa

Walang maisip kundi maging tulala

Nararapat kayang mamahinga muna?

 

ENTABLADO

ENTABLADO

Sumapaw sa gabi ang malungkot na imahe
Lugar na makasalanan dyan sa may tabi-tabi
Napukaw ang paningin, sa may sulok di mapakali
Nakita kong hindi makalipad ang isang kalapati

Isang musikang mapanglaw ang kanilang isinalang
Lahat ay tumahimik at pawang nag-aabang
Sa isang maliit na entablado lahat ay nagtinginan
At isang wasak na bulaklak ang kanilang pinagpyestahan

Natapos ang isa, sumunod ang pangalawa
Sa anino pa lamang niya, natuwa na ang madla
Mapapansin mo agad ang kasuotan ng dalaga
Isang sapatos, yun lang at wala nang iba.

Kapit sa patalim kung kanila itong tawagin,
Sa ayaw at gusto nila katawan nila ang gagamitin
Kung hindi nila kayanin ay ibabaling ang tingin
Kaysa naman sa isang araw ay wala silang makain.

Natapos ang gabi, mag-isa lang syang umuwi
Sa kanyang mga mata, kalungkutan di mapapawi
At patuloy inaalis sa isipan ang mga nangyari
Isang gabi ng pagsisisi ang hindi na naman niya mababawi.

I Want To Breathe

Royalty? Princes? Lady?

What I am?

I tried to fit in, I was trained to fit in

But it is never ending amount of criticism, I no longer know what to believe in

Discipline? Manner? Class?

What must I do?

I changed almost everything, even the way I talk

But it’s either less or too much and I can’t even get in between as you’re blind.

Silence? Mute? Shut up?

What else do you want?

I just breathe in and breathe out

But even this has meaning, you can even hear from the distance you think it’s a clout.

Explained? Speak? Burst out?

Which one is true?

I want to do what suits you

But though I think this way, you still view me as the fragile woman anyway.

Don’t you even get tired?

Do you even ask yourself how I feel through this plight

Do you even sleep at night with your misoginistic mind?

Do you even wake up with a smile?

Enough, enough already, enough!

I don’t need titles, castles, wealth, I just want peace.

I need my life back and let me get back on my feet.

Give me time to breath